Wij komen, we komen er aan! Niets kan mij nog tegenhouden, ik kom er aan :D

De laatste uurtjes in het hart van Hongarije zijn gestart voor mij.
En alhoewel ik er enorm naar uitkijk om iedereen terug te zien, ik zou graag nog wat langer blijven.
Terugkomen doe ik dus zeker.

De laatste dagen heb ik niet zo veel meer meegemaakt maar ik wil jullie mijn spannende en grappige verhaaltjes toch niet onthouden..

Mijn tripje naar Duitsland verliep vlekkeloos.. de terugkeer verliep minder vlekkeloos.
Voor de verandering wou ik nog eens met het vliegtuig gaan.
Zo gebeurd, zo gedaan..
Omstreeks 16u10 krijgen we een lieftallige dame te horen die ons kan meedelen dat het  vliegtuig nog niet geland is en rond 17u10 verwacht wordt, waarna eerst de passagiers moeten uitstappen en wij dan kunnen instappen.
Gezucht en gekreun alom, maarja wat doe je er aan.
Wanneer het grote moment dan eindelijk is aangebroken hebben ze blijkbaar bij wizzair een nieuwe regel uitgevonden, namelijk aan de gate je handbagage meten..
Als dat geen geldafpersing is dan weet ik het ook niet meer.. want de keuze is: als het past, mag het mee. Als het niet past, laat je het hier of betaal je 60euro.
Het was dan ook niet verwonderlijk dat de helft van de passagiers hun mini trolley niet in dit bakje paste. Met alle stress voor mij vandien.
Een geluk bij een ongeluk.. die voor mij haar valies was echt te groot waardoor er een hele scene ontstond tussen het publiek en de lieftallige meneer van wizz air. Boe geroep en gedrum konden er voor zorgen dat iedereen uiteindelijk dan toch voorbij dat lastig ventje geraakte. (en als je het wilt weten.. mijn valiesje was ietsie pietsie te groot maar dat werd door de vingers gekeken :D)
Maar hier stopt het avontuur nog niet..
We mochten mooi over heel het vliegveld stappen om richting ons vliegtuig te gaan en als ik wou zat ik nu ergens anders want sinds ik op die grond stond heeft er niemand mijn ticket meer gecontroleerd.
Het leukste van al.. ik dacht eigenlijk al dat ik ergens anders heen ging. Want het roze wizzair vliegtuig stond daar prachtig te pronken maar het vliegtuig daarvoor.. een lelijk blauw geval kreeg een pijltje met Budapest voor. Iedereen verdwaast en helemaal verwonderd naar dat afgrijselijke vliegtuig..
We stappen op en de lieftallige kapitein geeft ons een woordje uitleg. Natuurlijk eerst in het hongaars (waardoor ik de engelse versie niet meer nodig had... .... NOT) hij kon ons vertellen dat er een soort probleem met het roze vliegtuig was en dat zij ons daarom naar Boedapest Liszt Ferenc (daar kom ik later nog op terug op die naam!) gingen vliegen. Ze waren hier helaas wel totaal niet op voorzien en hadden dus geen eten of drinken voor ons aan boord. Er was zelfs geen enkele wizz air crew aanwezig. Sjans dat het zo een goedkope vluchtmaatschappij is..
We waren dus al een goed uur te laat..krijgen we plots nog een leuk bericht: Er ontbreken 9 passagiers en we kunnen ze niet vinden en we weten ook niet wie ze zijn. We moesten zelfs op hen wachten! Dus iedereen.. vlieg met Wizzair, ze wachten wel op jou :)
Weer een tijdje later horen we van de grappige meneer dat al de namen moeten gecontroleerd worden zodat ze kunnen uitzoeken wie die 9 vermiste personen zijn.. Ik dacht echt dat ze er mee aan het lachen waren.. een volledig vliegtuig (ik schat toch wel zo een 100-120 man) moest zijn paspoort of dergelijke bovenhalen zodat hun naam van de lijst kon worden geschrapt.. ik dacht dat ik pas de volgende dag zou thuiskomen.
Maar nog voor de stewardesjes bij mij waren was het plots allemaal niet meer nodig. Ze waren tot de conclusie gekomen dat die 9 mensen niet meer belangrijk waren en dat we dus niet meer hoefden te wachten.
We konden dus eindelijke vertrekken richting Budapest Liszt Ferenc Airport.

Een beetje meer (hilarische) uitleg over de naam van de luchthaven..
Zoals sommigen weten of misschien ook niet heette de luchthaven tot voor kort Budapest Ferihegy 1
Wel sinds de verkiezingen in Budapest hebben ze er een nieuwe toffe peet bij die een beetje regeltjes stellen wil en een paar veranderingen wilt aanbrengen (en dan maar klagen dat rechts hier aan het bewind is..)
Hij vond dat de luchthaven en het Moskou plein een andere naam moest krijgen.
Zo gezegd, zo gedaan.. Vanaf nu land je dus op het Budapest Liszt Ferenc Airport inplaats van Ferigehy1. En de naam voor Moskva ter.. veel te moeilijk om uit te spreken laat staan om te typen.
Volgens mij gaan er veel mensen verloren lopen vanaf nu en heeft die peet aandelen in de toeristenboekskes die nu allemaal moeten aangepast worden..

Om mijn afscheid duidelijk te maken ben ik nog een laatste keer de school gaan bezoeken en er zijn net geen traantjes aan te pas gekomen. Maar twas wel triest en iedereen hoopt mij terug te zien! Dus ik weet al waar te passeren bij mijn volgende bezoek.
Ook van mijn erasmus vriendjes nam ik afscheid in the old men's music pub (gezellig maar duur, voor als je er heen wilt).

Over een paar uurtjes sta ik terug met beide voetjes op de Belgische grond.. SPANNEND!
Tot Straks ;)

Je kan het zo gek niet bedenken of het is.. Budapest!

Mijn laatste stagedag is vandaag officieel geeindigd..
dat doet toch wel een beetje raar.


Maar eerst eens uit de doeken doen wat ik nog allemaal meegemaakt heb!
We hadden wat gasboiler problemen dus ik heb eindelijk onze huurbaas eens gezien.
Wat een grappige vent is mij dat :p
We hebben terug warm water dus dat probleem is van de baan :)


Op een dag ging ik naar de school, ik trok de deur dicht en wat zag ik daar? Een gouden deurknop!
Wow, ik wist niet dat ze dat hier konden veroorloven (je snapt mijn sarcasme wel als je weet hoe het er hier in de gangen uitziet..)
Wanneer ik terug thuis kwam diezelfde dag was hij uiteraard al verdwenen..
Wie hangt er nu ook een gouden deurknop op een vervallen deur?


Vandaag was het "kinderdag" in de school.
Er waren verschillende optredens van verschillende artiesten.
Het valt wel op dat het geen christelijke school is want plots stond er daar een buikdanseres halfnaakt aren dada te zwieren! Je moest die jongens hun ogen gezien hebben! :D


Voor de rest waren het nog twee kalme stageweken bij de jongeren.
Twas daar echt plezant en ik voelde mij daar echt thuis! Ik zal ze missen!
Morgen ga ik afscheid nemen en dan kan er een klein momentje van ontspanning en rust komen
want ik ga nog eens naar Duitsland alvorens ik de belgische bodem terug betreed..


Sorry voor het on origineel schrijven maar al mijn schrijfkrachten zijn naar het schrijven van mijn afstudeerproject gegaan dat nu bijna af is! Het einde is in zicht en dat vind ik leuk én niet leuk!


Ik heb enorm hard genoten van deze vier maandjes in het land der hongaren maar ik zal ook blij zijn om iedereen terug te zien!


Maar Hongarij heeft het laatste van mij nog niet gezien hoor ;)
én jövök visza!

Picture time..

Feesten met de hongaren!
V.l.n.r.: Szilvia, Adrien, Judit en ik

Ontbijten en gratis taartjes krijgen :)

cocktails drinken met de erasmusvriendjes

Klaarmaken voor het beach feestje.. mijn kleedje kwam net uit de wasmachine :p

Een zomers terrasje in Duitsland

Dé verjaardagstafel voor Rike!

In mei leggen alle vogels een AP?

De maand mei is begonnen en dus ook mijn laatste maand in het hartje van Hongarije.
Mijn uitstap naar Csömör was de moeite, de voorziening die ik daar te zien kreeg en de verhalen die er verteld werden deden mijn mond weer open vallen van verbazing! Wij hebben misschien geen regering en dat is een beetje sneu maar de regering in Hongarije.. das nog een pakske sneuer! Regels en wetten worden aan de lopende band aangepast, geld voor dingen die echt nodig zijn is er niet en de mensen die dus veel goeds willen doen blijven alleen achter. Wist je dat de nieuwe "regeerder" van Budapest enkele straatnamen wil aanpassen omdat ze hem niet aanstaan.. alé hebt ge da nu al meegemaakt?
Soit, ik blijf veel bewondering tonen voor al die initiatieven dat velen hier nemen voor de mensen met beperkingen! Als ik de lotto win weet ik waar een deel van mijn geld naar toe gaat!
Op zaterdag bezochten we het Panda Hotel. Hier is 95% van het personeel beperkt! De volledige werkplek is aangepast voor mensen in een rolstoel en er zijn ook enkele aangepaste kamers. De kamers zijn buitengewoon prachtig, wat ook wel mag voor een 4 sterren hotel en de omgeving en het uitzicht zijn fenomenaal. Wie dus nog eens een bezoekje aan Budapest brengt, allen daar boeken!! http://www.hotelpanda.hu/index_2.html

Een nieuwe maand, een nieuwe start. Dat was toch een beetje het geval bij mij..
Claire, onze franse huisgenoot vertrok dus we hebben er een extra kamer bij die we als "office" gebruiken aangezien het internet hier het beste bereik heeft. Tevens ben ik vanaf nu te gast in de Dóhany utca 88, dit is een plaats waar de leerlingen van mijn stageplaats hun laatste twee jaar doorbrengen in de school.
De leerlingen zijn er dus tussen de 18 en 24 en leven samen met de begeleiders. Er wordt veel gekookt, geoefend in verschillende werkplaatsen en uitstapjes maken.
Ik heb het hier enorm naar mijn zin maar het is ook een beetje vreemd want ik wordt er overspoeld door het hongaars.. de leerlingen kunnen niet zwijgen tegen mij en er is maar 1 leerkracht die duits kan spreken en eentje die een handvol engels kent. Elke dag is dus een nieuw avontuur :)

Het grootste avontuur was op mijn tweede dag wanneer we naar het park gingen om enkele spelletjes te spelen.. enkele bomen vonden dat ze iets in mijn oog konden achterlaten met als gevolg dat ik begon te wrijven en wrijven en wrijven en het er maar niet uitkreeg.
Tegen de avond zag ik er uit alsof ik in een zwaar gevecht was terecht gekomen en was de pijn niet meer te harden. Samen met mijn hongaarse vriendin Adri zijn we op zoek gegaan naar een dokter.
Geloof mij.. je wilt hier niet u been breken want het is geen pretje om de juiste persoon te vinden.
In het eerste medische center was er geen dokter meer vrij en het volgende hospitaal dat we opbelden kon ons ook niet helpen. Gelukkig was er ergens in de voorsteden van Budapest wel nog een ziekenhuis dat een 24u service heeft.
Maar wat voor een service... de receptioniste zit tv te kijken en wnr je dan eindelijk gevonden hebt waar je terecht kan, behandelen ze je als een voorwerp.
Tijdens mijn oogtest nam ze zomaar eventjes gewoon haar gsm op en begon er vrolijk op los te tetteren..
Gelukkig was het "vreemde object" reeds miraculeus uit mijn oog verdwenen en was het alleen nog rood en pijnlijk. De dokter (die heel vriendelijk en een beetje engels kon) gaf mij een gratis onderzoek en schreef mij een paar oogdruppels voor. Het was me dus wel een beleving.. met als besluit: ga ALTIJD naar een privé kliniek..

Enkele dagen later werd ik alleen achtergelaten omdat mijn duitse flatgenoot naar Romenie is vertrokken voor een paar dagen... Om de tijd te doden schrijf ik heel flink verder aan mijn afstudeerproject wat wel de nodige stress en frustraties met zich meebrengt..

Maar er is ook tijd voor ontspanning. Samen met de hongaarse meisjes trekken we er op uit om een pic nic te houden op het eiland en een danske te placeren in Instant.

Nu is het terug tijd om verder te werken en stiekem wou ik dat ik vandaag en morgen thuis was want het is Moederkes dag en ik wil mijn mama toch wel in de bloemetjes zetten voor al die steun die ze mij hier al geboden heeft! En morgen is het de verjaardag van Joshua (zoon van mijn zus) en ik vind het spijtig dat ik niet mee kan vieren :(

Maar nog enkele dagen (weken) en ik ben errrrrrrrrrrrrrrrrr!

Let the Erasmus Time repeat itself please

We zijn al aan het einde van de maand april gekomen en laten we hopen dat met het weggaan van de maand ook die aprilse grillen uit het land verdwijnen. We kunnen meestal niet klagen van de zonnestralen maar het kan altijd beter he!

Mijn laatste week voor de vakantie bracht ik dus terug door bij de werkmannekes in de botanische tuin, de mini zoo en het muzeum. Na een werk en rust weekend zowel in Budapest als in Ipoltöyges was het tijd voor de eerste bezoeker!
Sylwia uit Polen heeft hier een vriendje opgedaan en wou natuurlijk ons ook nog eens terug zien. Het was een heel blij terugzien met veel getatter en een lekker theetje in een alweer nieuw ontdekt theehuisje.
De avond vervolgen we met een klein dinertje om de verjaardag van mijn flatgenoot Rike in te zetten. Veel te veel eten met veel te veel cake maar de volgende dag was het écht haar geboortedag dus dat moest extra gevierd worden. Na het overhandigen van de verjaardagstafel (ja, in Duitsland hebben ze soms gekke tradities), gingen we naar ons favoriete ontbijtplekje waar we ons buikje weer rond aten.
In de namiddag vervolgden we de festiviteiten op het Eiland met een zalige pic nic, maar al veel te snel was het tijd voor mij om afscheid te nemen want ik moest de bus op richting.. Jawohl! Deutschland!

Het waren drie super warme en mega toffe dagen bij de familie Mayer in Tamm.
Ik zag er ook Tim terug, ook een ex-klasgenoot en goede vriend van Edgar.
Wanneer ik terug in mijn thuishaven Budapest arriveerde wachtte er mij een hele garde op..
Kaisu uit Finland, Becci en Steffi uit Duitsland en tijdens de avond werden we vergezeld van Jasmin  uit Duitsland. De bende was kompleet en we konden ons feestje voor Rike (en Sandra, een spaanse vriendin) inzetten! Het werd een kalme fiesta waarbij we wel een tof bezoek kregen van de Tuna. In spanje heeft iedere faculteit een eigen klein muziekgroepje die muziek maakt in de straten van spanje om zo een centje bij te verdienen. Deze vier spanjaarden gaan gekleed in traditionele klederdracht en bespelen live de banjo of wat het ook wezen mag.. Ze zijn op trektocht door enkele landen en zo kwamen ze terecht op het feestje.

De rest van de dagen vervolgen we eigenlijk met veel te veel lekker eten, gezellig bijkeuvelen en kleine uitstapjes maken..
Afscheid komt altijd te vroeg en er werd dan ook al terug een datum vastgelegd om elkaar deze zomer nog eens terug te zien!

Sinds vandaag is de stage terug begonnen en ik mag vrijdag mee met de maatschappelijk werkster naar een werkplaats.. ik ben benieuwd! Het word dus nog een boeiende 3 weken... het zijn de laatste!
(En ja stiekem tel ik af ;))

Tot snel!

(foto's volgen)

Belgen hier, Belgen daar, Belgen overal!

Op maandag 28 maart breng ik samen met mijn leerkracht een bezoekje aan Ipolytölgyes (rolt lekker over de tong he :p). Daar is het Szent Erszebet Otthon waar twee andere studenten van mijn school stage lopen.
Na een leuke autorit vanaf de luchthaven komen we aan in het mini dorpje dat vier straten telt en 1 bus heeft. De voorziening heet ons van harte welkom en zorgt voor een goede oefening van mijn hongaarse talenkennis.
Ik zie er de leefgroepen waar de meisjes stage staan, mag het atelier een bezoekje brengen, loop buiten en kijk mijn ogen uit naar de prachtige natuur,.. kortom ik begon al een beetje spijt te krijgen van mijn beslissing.. want ik zou het drukke Boedapest wel graag enkele weekjes ruilen voor deze pracht! De voorziening heeft het wel minder getroffen, alhoewel ze heel sterk hun best doen en ook veel steun krijgen zien we hier nog een groot verschil met Belgie, zelfs met de school in Boedapest waar ik stage loop. De personeelsleden zijn niet opgeleid en niet gemotiveerd om de bewoners een aangename tijd te bezorgen. Lees het niet verkeerd.. aan verzorging komen ze hier niet te kort maar een zinnige dagbesteding zit er toch niet in. Gelukkig komen de twee studenten de boel wat opvrolijken! De reis terug met de bus en trein duurde een mooie twee uur en ik was dan ook stik kapot wanneer ik arriveerde in de jungle van de stad.

Maar er is geen tijd om te treuren over mijn belgische avontuur want voor ik het goed en wel besef moet ik weer die trein op (gelukkig niet zo ver nu) om de twee belangrijkste vrouwen uit mijn leven op te pikken! Mijn mama en zus komen mij dan ook twee (veel te korte) dagen bezoeken! Onze grootste bezigheid was eten, niets doen en winkelen. Het perfecte weekend dus :) We spendeerden ook enkele uurtjes in het Rudas bad én werden verwend met een heerlijke massage. Mijn buik begint nog steeds te grommen als ik terug denk aan die lekkere schotel bij Paprika of die veel te lekkere zoetigheden uit Sugar. We speelden ook de rijke luitjes door eens een plasstop te houden in het New York Café. Al veel te snel stonden we weer met de veel te zware valies in de luchthaven.. Mama, Val, dankjewel voor het geslaagde weekend!

Maar alweer is er geen tijd om te treuren want er moet gewerkt worden! Oja en deze keer is het met "the big boys". De oudsten van de school gaan iedere dag enkle uurtjes werken en ik mag hen observeren of meehelpen.. alhoewel daar tot nu toe nog niet veel van in huis is gekomen.
Op dinsdag vergezel ik hen naar de botanische tuin. Daar vegen ze de bladeren weg terwijl ik de plantjes bestudeer :)
Op woensdag maken we een tripje naar de mini Zoo op het Margret Eiland. De pony's worden gekamd en hun huisjes worden proper gemaakt terwijl ik met een jas die naar paardenstront stinkt de andere dieren verwelkom.. Tis trouwens grappig om de mensen hun gezicht op de metro te zien wanneer ze plots die vreemde geur reuken en dan beseffen dat hij van mij komt :D
Op donderdag zal ik mee gaan naar het muzeum en welke karwei we daar krijgen.. dat hoort u de volgende keer :)

Ondertussen laten we de zon haar werk doen en maken we af en toe iets grappigs mee..

Zoals vandaag..
*tring tring* de bel gaat.. mmm wie kan dat nou zijn? Een jong koppel staat voor de deur: Hello, is this the Friends Hostel? -met een klein lachje in mijn keel- Sorry but this hasn't been a hostel any more since 3 years.. we live here. Mijn flatgenoot komt er bij en hoort zo wat huiselijke woordjes.. Are you german? Jawohl! Na wat duits gereutel blijkt dat het lieftallige stelletje ons hostel had geboekt via internet. Nobele mensen als we zijn hebben we ze verder geholpen met een nog bestaand hostel en hopen we dat ze nu met volle teugen van hun reisje kunnen genieten :)

Zo zie je maar.. je bent altijd welkom in het Friends Hostel :)

Enkele kiekjes..

de twee paarse dames in Boedapest

Als je 1000forinth (4€) fooi betaald dan heb je wel recht op een foto zeker!

een klein ijsje en een blij meisje

die smullen in de Sugar ... Mmmmm

De keerzijde van de medaille

De nationale feestdag is gevierd en het lichaam is weer uitgerust (of toch ongeveer...)
Tijd om weer wat werk te verzetten..
Ik spreek altijd zo vol lof over Hongarije en Boedapest en dat alles hier zo fantastisch is en dat is eigenlijk ook wel zo maar dat is omdat ik eigenlijk geen echte Hongaar ben en dus het voordeel heb om uit een rijk land te komen met de dure eurocentjes ..

Reizen is hier voor mij heel goedkoop maar wegens mijn studentenbudget en stagebezigheden niet van toepassing. Ik zie wel mijn twee flatgenoten heel Hongarije rondtrekken en omliggende landen. Aangezien ik een opvoeder in spé ben, kijk ik natuurlijk naar de foutjes die ze hier maken rond toegankelijkheid..
Op twee stations na is er geen enkel metrostation bereikbaar voor rolstoelgebruikers aangezien alles met de roltrap te doen is. De stoep en de verbinding met de weg is maar op weinig plaatsen aangepast zodat rolstoelgebruikers zich gemakkelijk kunnen verplaatsen, zelfs in de straat van de school is er geen verlaging. Iets komischer dan (voor ons omdat wij er zelf geen last van ondervinden) is de winkel hier op de hoek. Ze hebben een mooie automatische deur met een groot rolstoelteken op maar ze zijn wel vergeten dat er trappen aan de ingang van het gebouw zijn die spijtig genoeg niet overbrugbaar zijn, tenzij het een vliegende rolstoel is. Ook zou ik niet willen proberen te manouvreren tussen de rekken en gangetjes in de winkel want ik denk dat alles binnen de vijf minuten op de grond zou liggen of je kan er gewoon niet tussen of aan.. (lang leve aldi met zijn lage rekken en brede gangen).

Op stage zelf heb ik ook enkele dingen meegemaakt die voor mijn hersens soms moeilijker te bevatten zijn.. vandaag ging ik met twee jongeren naar een groot keuken zodat ze kunnen kennismaken met het werkleven. Maar de omstandigheden zijn er allesbehalve volgens de europese normen. De kleedkamers zijn super klein, we waren met drie vrouwen en een man en kleden ons allemaal om in de mannenkleedkamer... Onze taak was het snijd van de kalkoenfilets in stukjes. En nu komt het allergrappigste.. de kokin legt mij in haar gebrekkig engels uit dat er verschillende snijplanken zijn. Geel is voor gevogelte, rood is voor vlees en blauw is voor vis. Ze plaats een blauwe plank op het aanrecht, pakt een stuk kalkoen en begint voor te tonen hoe we de kalkoen moeten snijden. Ik snapte er helemaal niets meer van.. maken ze de regels opdat ze ze niet zouden moeten volgen? Haarnetjes zijn ook niet verplicht en wat het bloed aan de kalkoen betreft.. alles gaat de bak in! Jammie dat zal smaken. Dan zal ik maar nog niet vertellen hoe alles er uit zag.. ik vraag me af wanneer ze voor het laatst gepoetst hebben.

Om te concluderen.. hier in onze buurt zijn we dus hard verwend en is alles al sterk verwesterd of vereuropeesd. Je ziet dat ze hard hun best doen om dit overal toe te passen maar ik kan in vele plaatsen het communisme gewoon nog ruiken.. En dat terwijl ik er zelf nooit in geleefd heb.

Kortom, ik ben blij een Belg te zijn!