De nationale feestdag is gevierd en het lichaam is weer uitgerust (of toch ongeveer...)
Tijd om weer wat werk te verzetten..
Ik spreek altijd zo vol lof over Hongarije en Boedapest en dat alles hier zo fantastisch is en dat is eigenlijk ook wel zo maar dat is omdat ik eigenlijk geen echte Hongaar ben en dus het voordeel heb om uit een rijk land te komen met de dure eurocentjes ..
Reizen is hier voor mij heel goedkoop maar wegens mijn studentenbudget en stagebezigheden niet van toepassing. Ik zie wel mijn twee flatgenoten heel Hongarije rondtrekken en omliggende landen. Aangezien ik een opvoeder in spé ben, kijk ik natuurlijk naar de foutjes die ze hier maken rond toegankelijkheid..
Op twee stations na is er geen enkel metrostation bereikbaar voor rolstoelgebruikers aangezien alles met de roltrap te doen is. De stoep en de verbinding met de weg is maar op weinig plaatsen aangepast zodat rolstoelgebruikers zich gemakkelijk kunnen verplaatsen, zelfs in de straat van de school is er geen verlaging. Iets komischer dan (voor ons omdat wij er zelf geen last van ondervinden) is de winkel hier op de hoek. Ze hebben een mooie automatische deur met een groot rolstoelteken op maar ze zijn wel vergeten dat er trappen aan de ingang van het gebouw zijn die spijtig genoeg niet overbrugbaar zijn, tenzij het een vliegende rolstoel is. Ook zou ik niet willen proberen te manouvreren tussen de rekken en gangetjes in de winkel want ik denk dat alles binnen de vijf minuten op de grond zou liggen of je kan er gewoon niet tussen of aan.. (lang leve aldi met zijn lage rekken en brede gangen).
Op stage zelf heb ik ook enkele dingen meegemaakt die voor mijn hersens soms moeilijker te bevatten zijn.. vandaag ging ik met twee jongeren naar een groot keuken zodat ze kunnen kennismaken met het werkleven. Maar de omstandigheden zijn er allesbehalve volgens de europese normen. De kleedkamers zijn super klein, we waren met drie vrouwen en een man en kleden ons allemaal om in de mannenkleedkamer... Onze taak was het snijd van de kalkoenfilets in stukjes. En nu komt het allergrappigste.. de kokin legt mij in haar gebrekkig engels uit dat er verschillende snijplanken zijn. Geel is voor gevogelte, rood is voor vlees en blauw is voor vis. Ze plaats een blauwe plank op het aanrecht, pakt een stuk kalkoen en begint voor te tonen hoe we de kalkoen moeten snijden. Ik snapte er helemaal niets meer van.. maken ze de regels opdat ze ze niet zouden moeten volgen? Haarnetjes zijn ook niet verplicht en wat het bloed aan de kalkoen betreft.. alles gaat de bak in! Jammie dat zal smaken. Dan zal ik maar nog niet vertellen hoe alles er uit zag.. ik vraag me af wanneer ze voor het laatst gepoetst hebben.
Om te concluderen.. hier in onze buurt zijn we dus hard verwend en is alles al sterk verwesterd of vereuropeesd. Je ziet dat ze hard hun best doen om dit overal toe te passen maar ik kan in vele plaatsen het communisme gewoon nog ruiken.. En dat terwijl ik er zelf nooit in geleefd heb.
Kortom, ik ben blij een Belg te zijn!
Tijd om weer wat werk te verzetten..
Ik spreek altijd zo vol lof over Hongarije en Boedapest en dat alles hier zo fantastisch is en dat is eigenlijk ook wel zo maar dat is omdat ik eigenlijk geen echte Hongaar ben en dus het voordeel heb om uit een rijk land te komen met de dure eurocentjes ..
Reizen is hier voor mij heel goedkoop maar wegens mijn studentenbudget en stagebezigheden niet van toepassing. Ik zie wel mijn twee flatgenoten heel Hongarije rondtrekken en omliggende landen. Aangezien ik een opvoeder in spé ben, kijk ik natuurlijk naar de foutjes die ze hier maken rond toegankelijkheid..
Op twee stations na is er geen enkel metrostation bereikbaar voor rolstoelgebruikers aangezien alles met de roltrap te doen is. De stoep en de verbinding met de weg is maar op weinig plaatsen aangepast zodat rolstoelgebruikers zich gemakkelijk kunnen verplaatsen, zelfs in de straat van de school is er geen verlaging. Iets komischer dan (voor ons omdat wij er zelf geen last van ondervinden) is de winkel hier op de hoek. Ze hebben een mooie automatische deur met een groot rolstoelteken op maar ze zijn wel vergeten dat er trappen aan de ingang van het gebouw zijn die spijtig genoeg niet overbrugbaar zijn, tenzij het een vliegende rolstoel is. Ook zou ik niet willen proberen te manouvreren tussen de rekken en gangetjes in de winkel want ik denk dat alles binnen de vijf minuten op de grond zou liggen of je kan er gewoon niet tussen of aan.. (lang leve aldi met zijn lage rekken en brede gangen).
Op stage zelf heb ik ook enkele dingen meegemaakt die voor mijn hersens soms moeilijker te bevatten zijn.. vandaag ging ik met twee jongeren naar een groot keuken zodat ze kunnen kennismaken met het werkleven. Maar de omstandigheden zijn er allesbehalve volgens de europese normen. De kleedkamers zijn super klein, we waren met drie vrouwen en een man en kleden ons allemaal om in de mannenkleedkamer... Onze taak was het snijd van de kalkoenfilets in stukjes. En nu komt het allergrappigste.. de kokin legt mij in haar gebrekkig engels uit dat er verschillende snijplanken zijn. Geel is voor gevogelte, rood is voor vlees en blauw is voor vis. Ze plaats een blauwe plank op het aanrecht, pakt een stuk kalkoen en begint voor te tonen hoe we de kalkoen moeten snijden. Ik snapte er helemaal niets meer van.. maken ze de regels opdat ze ze niet zouden moeten volgen? Haarnetjes zijn ook niet verplicht en wat het bloed aan de kalkoen betreft.. alles gaat de bak in! Jammie dat zal smaken. Dan zal ik maar nog niet vertellen hoe alles er uit zag.. ik vraag me af wanneer ze voor het laatst gepoetst hebben.
Om te concluderen.. hier in onze buurt zijn we dus hard verwend en is alles al sterk verwesterd of vereuropeesd. Je ziet dat ze hard hun best doen om dit overal toe te passen maar ik kan in vele plaatsen het communisme gewoon nog ruiken.. En dat terwijl ik er zelf nooit in geleefd heb.
Kortom, ik ben blij een Belg te zijn!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten